Ah canım evet geçecek ve yaşadıkların cok normal. Asla kendini suçlama. İlk oğlum o kadar zor büyüdü ki. Baska sıkıntılarım da vardı ve hissettiklerini uzun süre yaşadım. Hiç büyümeyecek, hep ağlayacak diye düşünürdüm. Bir daha hiç özgür olamayacağım gibi gelirdi. Zor bir süreçti. En büyük pişmanlığım o kadar kaygılıyfım ki doya doya koklayamadım sanki. Gözümün önündeki mucizeyi göremedim. Ama elimden geleni yaptım ona iyi bakmak için. Emin ol sen de yapacaksın. Şimdi 7 yaşında. O kadar güzel bir çocuk oldu ki. Şimdi 36 günlük bir oğlum daha var. Abisi gibi zor bir bebek
Aslına bakarsanız en zor zamanları atlatıyorsunuz sanki. Yani benim kızımın o günler en zor zamanlarıydı. Bir ay boyunca annem yanımda kalmasına rağmen o gidince sizinle aynı duyguları yaşadım. Gaz sancısıyla ağlamaya başlıyordu sabah 5e 6ya kadar toplam 1 saat ancak uyuyordu. Bir daha hiç sabaha kadar uyuyamayacağım sanmıştım. Şu an 4 aylık ve gece 1 gibi uykuya dalıyor sabaha kadar. Her boş zamanımızda uyuduğumuz için eşimle birlikte yaptığımız neredeyse hiçbir şey yok gibiydi. Şimdi biz yemek yerken anakucağında yanımızda bizi izliyor. Üçümüz birlikte yürüyüşe çıkıyoruz. Evet bu sorumluluk hiç bitmiyor ama oyuncaklara, sizin sohbetimize, eve, evdeki eşyalara ilgi duymaya başlayınca daha kolay oluyor. Biz sıcak günlerde balkon keyfi bile yapmaya başladık anne kız